 |
| afb: Schilderij Ichthus in plastic, Bert Kinderdijk, en Schilderij Stilleven met handschoenen, BK | Particuliere collectie |
| ‘Maak van uw bedrijf geen zoekplaatje’ is een tekst die weleens opdook bij het bedenken van een nieuwe slogan voor de Gouden Gids. De gids had als doel kopers en verkopers bij elkaar te brengen en dat lukte goed maar het vinden van de locatie van de klant was weer en heel ander verhaal. Ook voor de vertegenwoordiger die langs ging voor het nieuwe advertentieprogramma. In het pre-navigatietijdperk gebruikten wij het stratenboek, de wegenkaart en bij binnenkomst van een stad of dorp de stadsplattegrond. Nog niet uitgerust met de mobiele telefoon was daar dan, als hulp in nood, de telefooncel eerst nog met muntgeld en later met telefoonkaarten. Ik ben enkele malen goed verdwaald, zelfs zo erg dat het thuisfront intensief contact had met de werkgever om mijn spoor te traceren, immers de leidinggevende had een kopie van de agenda en als je die naar waarheid had ingevuld dan was de redding nabij. |
|
| Maar klanten zijn altijd behulpzaam en de meeste wisten al op voorhand dat het bedrijf niet naast de Eiffeltoren stond. In het pre-e-mailtijdperk werd de route door de telefoon aan je uitgelegd en met de schaarse aantekeningen naast je op de bijrijdersstoel probeerde je de weg te vinden. Over een beekje, langs het spoor, door het bos, bij de t-splitsing linksaf, de weg rechts aanhouden, bij witte bollen de pijlen volgen, door het dorp, tegenover de supermarkt, naast het kerkje, linksaf, een klein doodlopend straatje, parkeren in de inham, een stenen huisje met een houten achterkant en groene ramen, door de poort achterom, het hek openschuiven, op het binnenplaatsje, door de rode deur naar binnen, een lange donkere gang, de laatste deur rechts, daar was het. Bekaf was je bij binnenkomst. |
|
| Vaak moest je goed opletten, en een klant die op de Dorpsstraat in Geesteren zat bleek ineens vijftig kilometer verderop te zetelen in dezelfde Dorpsstraat ook in Geesteren maar dan in een andere provincie. Even checken voortaan. Collega’s hadden die fout in het verleden ook gemaakt en de klant had er zichtbaar plezier in dat het hem weer was gelukt een vertegenwoordiger uitzinnig te maken, immers die verloren tijd haalde je niet meer in. |
|
| Het was 2003, wij woonden in Antwerpen en in België vierde de VRT (Belgische KRO) haar 50e verjaardag met programma’s van toen. Ons oog bleef hangen bij de serie Dagboek van een Herdershond met de jonge kapelaan Erik Odekerke, de geestelijke wegwijzer voor dorpsbewoners van een klein Limburgs dorp. Een mooi document van een voorbije tijd, prachtig gespeeld door onder andere Ko van Dijk en Jo de Meyere, een coproductie van Nederland met België. |
|
| Inmiddels was de auto uitgerust met airconditioning, mobiele telefoon en navigatie. Ik bezocht een klant in Zuid-Limburg en hij vroeg uit welke richting ik kwam en raadde mij aan de navigatie uit te schakelen, dat had immers geen zin de tijd had hier stil gestaan. En ja hoor, zoals in het verleden werd via de telefoon de route uitgelegd, en of ik vooral goed begrepen had dat ik de zandweg moest nemen en niet het karrenspoor want dat was de smokkelroute naar België en eenmaal op deze weg was er geen weg meer terug ofwel achteruit en als het dan regende dan kon ik het wel vergeten. Ik was gewaarschuwd. Natuurlijk kende ik het verschil niet tussen een zandweg en een karrenspoor en uiteraard belandde ik op het karrenspoor midden tussen de koeien. Ik belde de klant, gelukkig liet het bereik van mijn provider mij hier niet in de steek, en de vriendelijke man wachtte geduldig mijn komst af. Ik kon geen boe of bah uitbrengen tijdens dit gesprek maar de klant nam het woord en hij vroeg mij of ik de locatie herkende. Nog even niet. |
|
| Wat bleek nu, in dit schattige huisje bovenop een Limburgse heuvel met prachtig uitzicht over België, was de film Dagboek van een Herdershond opgenomen. Het karrenspoor en de hele omgeving van het plaatsje Eijsden waren het decor van de film geweest, en ik droomde even weg. ‘Sprak een stem, in de vorm van een engelbewaarder, Erik Odekerke niet altijd een beetje bespottend toe als hij op weg was naar godvrezende dorpsbewoners? Trad ik even in zijn voetsporen? Immers, ik zat hier ook met een missie in deze onbekende omgeving die Zuid-Limburg heette. Probeerde ik ook niet, met vallen en opstaan de mensen te overtuigen van het nut van mijn product? En krabbelde ik, soms met bovenmenselijke inspanningen, weer overeind daar waar een ander al lang de pijp aan Maarten had gegeven? Tegen beter weten in?’. Mijn sociale instelling en intense nieuwsgierigheid hebben het altijd gewonnen van alle druk om te presteren, en mijn engelbewaarder heeft mij behoed voor uitglijders en is altijd mijn beste navigatie. Ik voel mij opperbest in deze rol. |
| afb: Schilderij Ichthus in plastic, Bert Kinderdijk, en Schilderij Stilleven met handschoenen, BK | Particuliere collectie |
|
