 |
| afb: Schilderij Stilleven met olijfkan, Bert Kinderdijk, en Schilderij Najaar in de Leopoldstraat, BK | Particuliere collectie |
| Met de slogan ‘Laten we het kort houden’ trekt een kunstenaar | reclamemaker in de lente van 1990 veel aandacht op de Bedrijven Contactdagen in Amersfoort. Bestanddelen; een podium, een stoel en een kapper en iedereen werd uitgenodigd voor een gratis knipbeurt. Hoe doelmatig kon een bezoekje aan de Bedrijven Contactdagen zijn. Ondernemers lieten zich graag ‘onder handen’ nemen, en zittend op een stoel met een knippende kapper aan het hoofd omringd door posters met de tekst ‘Laten we het kort houden’, zat het slachtoffer gevangen en de kunstenaar | reclamemaker maakte handig van de gelegenheid gebruik om de klant te informeren over zijn product en…..hij hield het kort want dat was de boodschap; korte, duidelijke briefings en korte lijnen. |
|
| Gekortwiekt verliet de klant de beurs om dagen later via de spiegel nog aan deze ludieke actie te worden herinnerd. Het is vierentwintig jaar geleden en 24 x tig Adformaties later (vakblad voor reclame, marketing en media) is de discussie over deze onderwerpen nog altijd in volle gang. Goed positioneren is belangrijk en dat geldt natuurlijk ook voor de kappers zelf. Een kapper kom je bijna op elke hoek van de straat tegen maar hoe vind je de kapper die bij je past? |
|
| Jongens en meisjes uit het Amersfoort van de jaren tachtig kwamen tot bloei met een kapsel van Leo Spindelaar, visagist en stylist voor reclamebureaus en TV. De knippende kunstenaar was hot en de bovenverdieping van het pand in de Krommestraat puilde uit met trendy spul. Met een haartooi van Leo Spindelaar hoorde je er helemaal bij, want wie nooit risico neemt heeft weinig te melden. Ook was de knipbeurt een aanslag op je budget maar hoe rijker het imago van het merk ‘Leo Spindelaar’ hoe duurder en des te minder de prijs een rol speelde. Na twee weken was er van de de hele creatie niets meer te zien en begon het knipfeest opnieuw! Zelfs mijn moeder werd aangestoken door het ‘Spindelaarvirus’ maar dit was toch meer het domein van de dochters. |
|
| De knippende kunstenaar bleek later toch meer kunstenaar en verdween van het kapperstoneel om zich volledig te wijden aan de kunst. Hoe anders gaat het dan weer bij onze zuiderburen. In 2000 verhuizen wij naar Antwerpen en in het centrum ga ik op zoek naar een kapper. In Vlaanderen zetelt er letterlijk in elke straat wel een winkel met het uithangbord coiffeur. De Belg gaat veel vaker naar de haarkapper om het haar te laten ‘snijden’. Na een paar keer bij de verkeerde kapper te zijn binnengestapt ben ik het kotsbeu en pak ik, ten einde raad, de dikke Gouden Gids van Antwerpen en zoek ik op de postcode in de buurt. |
|
| Mijn oog blijft hangen bij een naam met de toevoeging ‘International’. De salon was gevestigd in de Leopoldstraat bij ons om de hoek tegenover de botanische tuin. Een straat met antiquairs, waar BK (echtgenoot, beeldend kunstenaar en ontwerper Bert Kinderdijk) in een najaar in een etalage een schilderachtige schaal met peren vond. De advertentie in de Gouden Gids was niet erg onderscheidend maar de toevoeging ‘International’ prikkelde voldoende en ik was vertrokken. |
|
| Elf jaar geleden stapte ik voor het eerst ‘het salon’ binnen, inmiddels zijn we drie jaar terug in Nederland en ik ben nog altijd klant bij deze kapper? Wat is het geheim? Ondergedompeld in het zachte water van de Belgische wastobbe geef ik mij volledig over aan echt vakmanschap. Bij de kappers staat alles in het teken van het optimaliseren van de waarde voor de te bedienen klant. De eigenaars geven veel vertrouwen. Het zijn bekende stylisten en zij verzorgen modeshows en shootings voor TV en de bladen. De colorist is een waar kleurkunstenaar en hij houdt zijn ‘kleurteam’ goed in het oog. De kappers zijn tovenaars met de schaar en zij leiden jong en internationaal talent op om over de hele wereld uit te laten vliegen. Ze worden bijgestaan door een vast en veelzijdig team van kappers, stylisten en assistenten. Ze zijn er altijd, ze zijn vriendelijk en als ik weer eens muurvast zit in het verkeer van Nederland naar Antwerpen blijf ik net zo welkom al gooi ik de hele ‘internationale’ planning in de war. |
|
| Een echte Belg laat nooit het achterste van zijn tong zien en het marcheert altijd. Bij een koffietje bespreken we de ‘snit’ en bepalen we de richting van de ‘streep’ ofwel de scheiding in het haar. Mijn vaste kapper komt van Frankrijk, woont in de Brusselse Rand, spreekt een beetje Vlaams en hij is ook kunstenaar en beeldhouwer. Samen praten we over kunst, de handel en tentoonstellingen, hij vertelt over Parijs en Londen en ik vertel over Nederland. Ik spreek nauwelijks Frans en soms gaan we verder in het Engels, soit, we verstaan elkaar. Vakman als hij is probeert hij mij af en toe te bewegen naar een moderne creatie maar spijtig genoeg is mijn kapsel altijd hetzelfde en staat buiten de tijd. Een en ander komt voort uit een diep gewortelde onzekerheid heb ik mij laten vertellen. Er is enig lef voor nodig om die koers vast te houden maar het bevalt mij prima en ik sluit mij graag aan bij Prinses Beatrix en Hella Haasse (1918-2011) die het kapsel dragen als een handelsmerk en waar het haar onderdeel is van een perfecte positionering of gewoon omdat het goed past. |
|
| In het voorjaar van 2012 verhuist de internationale kapper van het centrum van de stad naar de Museumstraat op het Antwerpse Zuid, de plek waar wij, nadat wij uit de binnenstad zijn vertrokken, zes jaar met veel plezier hebben gewoond en waar wij uitzicht hadden op het Koninklijk Museum voor Schone Kunsten Antwerpen het KMSKA. Een prima plek waar een nieuwe balans kan ontstaan tussen het kappersvak en het kunstenaarschap en tussen vrijheid en kwaliteit. Naar meer kan een mens toch niet streven? |
| afb: Schilderij Stilleven met olijfkan, Bert Kinderdijk, en Schilderij Najaar in de Leopoldstraat, BK | Particuliere collectie |
|
